EVO KOLIKO JE GENOCIDA POČINJENO NAD MUSLIMANIMA BALKANA

Kao što je kršćansko – inkvizitorska Evropa od nepuna dva stoljeća (1099.-1291.) vodila deset kršćansko–pljačkaških ratova protiv svijeta Islama i muslimana, tako se nad muslimanima bivše Jugoslavije izvrši već deseti genocid u Bosni nad Bošnjacima, a na Kosovu i Makedoniji nad Albancima. Prvi genocid nad muslimanima događa se 584. godine poslije prvog hrišćansko – krstaškog rata i trajao je od 1683. do 1699. godine. To je prvi genocid i prva prava velika i kolektivna tragedija muslimana Balkana koja se događa tokom a i poslije Velikog ili Bečkog rata između Turskog carstva i Austrije. Pošto su Turci u tome ratu izgubili sve posjede i vlast u Mađarskoj, Slavoniji, Lici, Krbavi, Dalmaciji i Boki Kotorskoj, svi muslimani, koji se iz ovih zemalja i krajeva nisu uspjeli pravovremeno povući u Bosnu i druge krajeve, južno od Save i Dunava, bili su vrlo brzo kao i muslimani Španije prije dva stoljeća, pobijeni, protjerani, asimilirani i prevedeni u katoličanstvo. Osnovni agens svih ovih akcija bila je – Crkva. Ona se rukovodila crkvenim dogmama ‘izvan Crkve nema spasenja i spasenje je samo unutar nje’, te ‘izvan Crkve nema poslanika, istine, dobrote, pravde i pravog odnosa sa Bogom’.
To je crkveno-religijsko opravdanje krstaških ratova, Inkvizicije i genocida nad svim nekršćanima. Kao i dva stoljeća ranije u Španiji, svi objekti islamske materijalne i sakralne kulture i civilizacije: mezarja, kutuphane, hamami, bezistani, imareti, musafirhane, sahat-kule, džamije, medrese, sebili, karavan-saraji i hanovi na tlu Mađarske, Slavonije, Like, Udbine, Krbave, Dalmacije i Boke Kotorske su bili porušeni i uništeni.
Muslimane i sve njihove sakralne objekte, za samo šesnaest godina kršćanske vlasti (1683. – 1699.) nije mogla sačuvati i spasiti činjenica da su oni prije toga 160. godina, od 1526. do 1683. godine dok su vladali istim zemljama i krajevima, kršćanima garantirali i omogućavali sva ljudska, vjerska, kulturna i imovinska prava.
Umjesto bilo kakve zahvalnosti i tolerancije prema muslimanima, kršćani tih zemalja, ‘u ime religije i ljubavi’, do kraja, i bez rezerve, primjenjuju staro pagansko-faraonsko načelo ‘čija je država, njegova je u njoj i religija’, kao da su oni stvoritelj Zemlje, a ne Allah dželle šanuhu. Strahovito stradanje, od strane udružene evropske vojske (Austrija, Venecija, Poljska i Rusija), pretrpjelo je civilno muslimansko stanovništvo Podunavlja, Bosne i Hercegovine, Srbije i Crne Gore, te Makedonije.
Austrijskoj vojsci su se pridružili i srpski ustanici. Oni su 1686., zajedno sa austrijancima, samo u Beogradu popalili četiri hiljade kuća. Nakon dvije godine ovaj grad je pretvoren u prah i pepeo. Veliku katastrofu pretrpjelo je i Užice, u kome su Srbi ubili 2.000. Turaka (muslimana), i razorili grad. Na red je došao i Novi Pazar, kojeg su srpski ustanici popalili, a muslimansko stanovništvo sasjekli, bez obzira na pol i starost.
Godine 1687., od strane Mlečana i Crnogoraca, stradali su muslimani Boke Kotorske, prvenstveno muslimani Herceg Novog i Risna, a godinu dana kasnije i muslimansko stanovništvo sa područja Meduna iznad Podgorice i prostora Kuča.
Najgore, od svih, je prošlo Skoplje, koje je u austrijske ruke palo 26. oktobra 1689. godine, te je tom prilikom spaljeno između deset i dvadeset hiljada kuća, i četrdesetak džamija!!!
U Bosnu je godine 1697., upao komandant austrijske krstaške vojske, princ Eugen Savojski, koji je zapalio Sarajevo, i mnoge druge bosanske gradove, a kao roblje, odveo sa sobom, 10.000. muslimana!!! U toku takvog bečkog razaranja i haranja po Balkanu, veći njegov dio je podsjećao na zgarište, a njegovo preživjelo i izbezumljeno stanovništvo je ličilo na uznemireni mravinjak.
O prvom genocidu nad muslimanima Balkana precizne, jasne i nepobitne podatke, posebno o pokrštavanju, pružaju franjevački arhivi u Dalmaciji, Slavoniji i Lici. Na muslimane u ovim krajevima danas jedino podsjećaju različiti toponimi i prezimena (Hadžići prez. Hadžić i sl.).

DRUGI GENOCID 1711. GODINE, UOČI BADNJE VEČERI.
ČUVENA ISTRAGA POTURICA OD STRANE CRNOGORACA

Drugi genocid nad muslimanima događa se, na prelazu, između 17. u 18. stoljeće tačnije 1711. godine, uoči famozne Badnje večeri. Te noći je počela tzv. ‘Istraga poturica’ kada je približno 3000 crnogorskih muslimana, koliko ih je prema mjerodavnim dokazima, tada živjelo na području ‘Stare Crne Gore’, koja se sastojala od svega četiri nahije sa sjedištem na Cetinju bilo pobijeno, pokršteno ili izgnano u, dotada muslimanski Nikšić i selo Tuđemile kod Bara.
Strateg, idejni promoter i agens drugog genocida nad muslimanima Balkana sada na tlu Crne Gore bila je opet Crkva, ali sada ne katolička, već Crnogorska Pravoslavna Crkva.
Za ovu tvrdnju postoje dva nepobitna svjedočanstva:

1. ‘Istraga poturica’, ustvari genocid nad muslimanima, se događa uoči ‘Badnje večeri’, dakle uoči najvećeg i najsvetijeg hrišćansko-pravoslavnog praznika;
2. Taj događaj tj. ‘Istragu poturica’ je opjevao Vladika tj. najveći crkveni dostojanstvenik (pop), i pjesnik Petar Drugi Petrović Njegoš u svojemu ‘Gorskom Vijencu’.
On je time pružio ideologiziranu epsku podlogu i paradigmu za sve kasnije genocide nad muslimanima Sandžaka, Srbije i Crne Gore, te Bosne i Hercegovine. Tako je Njegoš kao najveći srpsko–crnogorski pjesnik i kao vladika, odnosno nosilac najviše vjerske i svjetovne vlasti opjevao, posvetio i u najuzvišenije dijelo pretvorio GENOCID ili MEĐUNARODNI ZLOČIN, pod kojim se podrazumijeva svjesno, namjerno i plansko, potpuno ili djelomično, uništavanje nacionalnih, etničkih, rasnih ili religijskih grupa.
Motiv za izvršenje genocida su želja za pljačkom i porobljavanjem; rasna, nacionalna, i vjerska mržnja i predrasude. Svi ti motivi su opjevani u ‘Gorskom Vijencu’, a vjersku mržnju prema muslimanima Njegoš izjavljuje riječima:
“(H)odža riče na ravno Cetinje
zaudara zemlja Muhammedom?!”
Također Njegoš jasno ističe tvrdnju u svom ‘Gorskom Vijencu’, o isključivosti lune – polumjeseca i krsta, te nemogućnosti njihova pomirenja. Za vrijeme ovog, drugog genocida, nad muslimanima Balkana, porušeno je svih šest džamija koje su postojale tada na Cetinju.

TREĆI GENOCID 1804 – 1820
POSLJEDICA PRVOG I DRUGOG SRPSKOG USTANKA

Treći genocid nad muslimanima, koji će poznati srpski historičar i diplomata Stojan Novaković, označiti kao ‘generalno trijebljenje Turaka – muslimana, iz naroda’, događa se na tlu Srbije između 1804. i 1820. godine kao posljedica Prvog i Drugog srpskog ustanka.
Genocid nad muslimanima u Beogradskom pašaluku otpočeo je srpskom (Karađorđevom), pobunom u Smederevskom sandžaku 1804. godine. Naime, od samog početka 19. stoljeća, su Srbija, i bratska joj, Crna Gora, eksterminacijom, progonom i ubistvima muslimana, željele stvoriti svoje nacionalne države, i stalno ih, na njihovu štetu, proširivati. Tako su genocid i devastacija, u odnosu na muslimane, konstante i strateški cilj u politici Srbije i Crne Gore tokom cijelog 19. i 20. stoljeća.
Pored Pravoslavne crkve, koja od drugog genocida igra ključnu ulogu, u trećem genocidu nad muslimanima, njoj se pridružuju historičari i političari i ostale vodeće ličnosti.

ČETVRTI GENOCID
1830. – 1867.

Četvrti genocid nad muslimanima događa se u periodu između 1830. i 1867. godine, kao posljedica Hattišerifa iz 1830. i njegovoga aneksa iz 1833. godine, kojima je Srbija stekla status vazalne autonomne kneževine unutar Osmanskog carstva, ali i mogućnost da iseli i protjera muslimane iz Užica, Šapca, Sokola i Beograda, što je i učinjeno od 1862. do 1867. godine. Sve prognane muslimane Porta naseljava u Bosnu, i za njih se podižu dva nova naselja – Gornja i Donja Azizija, odnosno Bosanski Šamac i Orašje.
Godine 1858. strada muslimansko – bošnjački Kolašin. Crnogorci predvođeni vojvodama Novicom Cerovićem, i ozloglašenim Miljanom Vukovim, iznenada su napali Kolašin i porušili ga, a njegovo stanovništvo, njih oko 1000, pobili i zarobili. Jedan dio stanovnika je uspio sačuvati glavu bijegom.
Godine 1857. – 1858. u Vasojevićima (današnje Berane sa svojom okolinom), dolazi do masovnog pokrštavanja muslimana Gornjeg Polimlja kada je nasilno pokršteno 650 osoba.

PETI GENOCID
1876. – 1878.

Peti genocid nad muslimanima, Bošnjacima, Albancima i Turcima, događa se na tlu, Srbije i Crne Gore, između 1876. – 1878. godine.
Poslije ustanaka u Hercegovini, potaknutih i vođenih uz pomoć Srbije i Crne Gore, dolazi do Berlinskog kongresa – 1878. godine, na osnovu čijih odluka, dotadašnje autonomne kneževine Srbija i Crna Gora, stiču potpunu državnu neovisnost, ali i uveliko proširuju svoje teritorije. Tako se Srbija teritorijalno proširila niškim, pirotskim, topličkim i vranjskim okruzima, a Crna Gora u Hercegovini. Iz svih tih okruga i regija muslimani su odmah potpuno istrijebljeni, uprkos činjenici da se Srbija, shodno odlukama Berlinskog kongresa, obavezala da će poštivati slobodu vjeroispovjesti i sva prava muslimana. Mada su predjeli današnje južne Srbije tim činom potpuno opustjeli i ostali bez stanovništva, što je dovelo u pitanje poljoprivredu zemlje i nanijelo joj veliku štetu, ipak je mržnja i neprijateljstvo prema muslimanima bilo veće i jače od svake koristi i interesa.
U razdoblju od 1862. do 1878. godine, za svega šesnaest godina, nestalo je nekoliko stotina džamija, mnoge sahat-kule, musafirhane, imareti, karavan-saraji, hanovi, bezistani, sebili i kutuphane, u Beogradu, Šapcu, Užicu, Sokolu, Nišu, Pirotu, Prokuplju i Vranju, kao što se, prije nepuna dva stoljeća, desilo na tlu Ugarske, Like, Korduna, Udbine, Dalmacije i Boke Kotorske.
Danas, u južnoj Srbiji, muslimana ima u okolini Medveđe, Bujanovca, te na srbijanskoj granici sa Kosovom.

ŠESTI GENOCID
1878. – 1911.

Šesti genocid nad muslimanima (1878.–1911.), posljedica je Austro-Ugarske okupacije Bosne i Hercegovine. Mada je Austro-Ugarska posljednja pravna država koja je vladala u Bosni, unazad posljednjih 115 godine, i koja je garantirala svim građanima osnovna vjersko-duhovna, fizičko-biološka i materijalno-imovinska prava, muslimani su se, u početku, svim raspoloživim sredstvima suprostavljali Austro-Ugarskoj okupaciji. Oni su se, odmah poslije, ali i u toku okupacije, počeli intezivno iseljavati u Tursku, Sandžak, Kosovo, Albaniju i Makedoniju, gdje je tada još uvijek bila tursko-muslimanska vlast. Tako dolazi do depopulacije i radikalnog smanjenja broja muslimanske populacije u ukupnom stanovništvu Bosne i Hercegovine. Prema popisu iz 1879. godine, muslimani su činili skoro 39% populacije BiH, dok je njihov udio u BiH stanovništvu 1910. godine opao na svega 32%.

SEDMI GENOCID
1911. – 1913.

Nakon Turskog poraza, u Prvom Balkanskom ratu (1912.), Novopazarski Sandžak je bio podijeljen između Srbije i Crne Gore. Od 1912. – 1913. godine crnogorske okupacione vlasti izvršile su nezapamćen genocid nad Bošnjacima. Poznati su masakri u Bihoru, Pešteri, te likvidacije uglednih muslimana i pokrštavanje Plavljana i Gusinjana – njih oko 12.000. za dva dana, nakon čega je došlo do rušenja poznate Plavske džamije ‘Sultanije’, (koja je inače dar Plavo-gusinjskom narodu, zbog iskazane hrabrosti protivu okupacione crnogorske vojske, u bitki na Nokšiću (Novšiću), ispod Plava, 1879. godine, kada su razbili udružene vasojevićke, kučke, moračanske, bjelopavlićke, bratonožićke i rovčanske snage, na čelu sa kučkim vojvodom Mark Miljanom, koji je tada jedva izvukao živu glavu sa nokšićkog polja kraj Lima, što je sve bilo direktnom posljedicom Prvog i Drugog balkanskog rata.

OSMI GENOCID
1918. – 1941.

Osmi genocid nad muslimanima Balkana, traje od osnutka Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca 1918. godine, pa do propasti Kraljevine Jugoslavije 1941. godine. Mada životi muslimana u prvoj Jugoslaviji nisu imali nikakvu vrijednost, ipak, genocidu cu bili izloženi posebno muslimani Sandžaka i istočne Hercegovine.
Tako je u selu Šahoviću (današnje crno Tomaševo), i Pavinom Polju u Bjelopoljskom srezu, u Sandžaku, 7. novembra 1924., oko 600-900 muslimana Bošnjaka, ubijeno bez ikakva razloga, povoda i krivice, među kojima je bilo mnogo žena, djece i staraca.
U Hercegovini je od kraljevih komita tokom dvadesetih godina po narudžbi, planu i sistemu, bilo preko 3.000. vansudskih i neotkrivenih, a dobro poznatih, ubistava, naravno počinjenih nad muslimanima. Ta ubistva i zastrašivanja uticali su na izmjenu etničke slike istočne Hercegovine na štetu muslimana, a u korist Srba i Crnogoraca.

DEVETI GENOCID
1941. – 1945.

Deveti genocid nad muslimanima traje od 1941. – 1945. godine. Prema dosadašnjim istraživanjima Kočovića, Žerjavića, Dedijera i Miletića, sve nemuslimana, Drugi svjetski rat je odnio 103.000 muslimanskih života!!! Odnosno 8,1% ukupne tadašnje muslimanske populacije. Najviše je muslimana u tom ratu nastradalo od četničkog, komšijskog noža, koji ih je stigao na njihovom kućnom pragu, avliji ili njivi!!!
Krajem avgusta 1941. najviše je stradalo stanovništvo bilećkog kraja. Četnici Anta Bjelotića i Raka Lalića su na zvjerski način likvidirali 450-800 ljudi, žena, staraca i djece (ubijani kolčevima i bacani u jame). Krajem 1941. između desne obale rijeke Drine i lijeve obale Lima više nije bilo muslimana.
Tačno za pravoslavni Božić 5. januara 1943. godine crnogorski četnici pod komandom Pavla Đurišića počinili su u Sandžaku grozote i nedjela. Oni su na desnoj obali Lima prema izvještaju ovog zločinca ubili oko 1.500. ljudi, žena, djece i staraca. Svoj krvavi pir četnici su nastavili po istočnoj Bosni, kada po drugi put strada stanovništvo Foče, Rogatice, Višegrada … U prvih devet genocida muslimani se nikako nisu oružjem suprostavili svojim koljačima i zlikovcima.
Naprotiv od 1683. do 1992. godine, dakle punih 309 godina mi smo očekivali da koljači i zlikovci konačno kažu – mi ćemo vam oprostiti za ono što vas koljemo i ubijamo, i ubuduće ćemo vam se smilovati?! To se nije nikada dogodilo, i to je bila naša najveća iluzija, zabluda i samoobmana.

DESETI GENOCID
1992. – 1995.

I konačno deseti najokrutniji i najveći genocid nad muslimanima u Bosni i Hercegovini je trajao od aprila 1992. do 1995. godine. Po mnogo čemu je on izniman od ostalih devet genocida. Okrutniji je, suroviji, širi i dublji po razmjerama od svih dosadašnjih. On je najavljen na pola godine unaprijed i odvijao se na očigled cijeloga svijeta pod pokroviteljstvom Organizacije Ujedinjenih naroda (OUN), Organizacije za evropsku sigurnost i saradnju (OESS), pod štafetnom palicom Evropske zajednice.
Ovo je prvi genocid nad muslimanima u kome istovremeno i na neki način zajednički učestvuju Srbija, Crna Gora i Hrvatska (ujedinjena katoličko-pravoslavna armada). U prethodnih devet genocida Srbija i Hrvatska nikada nisu istovremeno i zajednički činile genocid nad muslimanima.
Međutim, pored svih stradanja, progona i klanja, muslimani su se u ovom desetom genocidu po prvi put kao narod organizirano kroz vojsku, policiju, politiku i državu, svim sredstvima, borili, i na svaki način suprostavljali četnicima i ustašama – dakle jedinim argumentima koje oni razumiju i uvažavaju.

Portal Svjetlo Dunjaluka